vrienden voor even

Boeken zijn vrienden die veel te snel weer uit je leven verdwijnen.

Even mag je in hun huid kruipen, de wereld door andere ogen aanschouwen.
Leven in een andere tijd, een ander klimaat. In slaap vallen door het gezang van cicades. Wakker worden met uitzicht op de Nijl. Groots en meeslepend liefhebben, intens lijden, oorlogen en natuurrampen meemaken.
Honderden pagina's lang kun je een grote, liefhebbende familie hebben, of enorm veel verstand van medicinale kruiden, of zeven talen vloeiend spreken.
Je leert fascinerende mensen kennen, mensen met het grootste hart of het donkerste geweten. Levenslustige mensen, doodsbange mensen. Mensen die je zó in huis zou nemen, waartegen je zou willen zeggen: "Kom maar, ik zorg wel voor je."

Ik word het boek en het boek wordt mij.
En soms ga ik zo van de personages houden dat ik mijn uiterste best doe om langzamer te lezen, als ik die laatste bladzijde aan zie komen. Alleen: die laatste bladzijde komt altijd.
En dan voel ik me even helemaal ontheemd.
Zoals nu.
Na het lezen van "Bramenwijn" van Joanne Harris.

Maar ik weet dat er nog zoveel boeken op me wachten.
En evenzoveel vrienden voor even.