politics

In de politiek vraag je altijd om meer dan je eigenlijk voor ogen hebt.
Dat ene belangrijke, waar het je eigenlijk om gaat. En iets anders.
Dat andere is meestal niet eens wat je echt verwacht te krijgen. Het is onrealistisch of teveel gevraagd. Maar in de politiek is het de kunst om het zo te doen voorkomen alsof ook dat andere van het grootste belang is.
Alsof je ook bij dat andere veel te verliezen hebt.
Want je moet ruimte scheppen voor een compromis.
Het compromis is het tovermiddel om dingen gedaan te krijgen, met het compromis geef je de andere partij het gevoel dat ook zij een beetje winnen, want niemand wil alles verliezen. In de politiek zijn dat gewoon de regels van het spel.
Zelf was ik ooit negen jaar lang secretaris van de ondernemingsraad bij een grote vervoersmaatschappij, en gaandeweg leerde ik best veel over het politieke spel. Het gekonkel, de eindeloze vergaderingen, directieleden die niets van de hoed of de rand wisten: het was één grote leerschool. Soms bloedirritant, vaak ook best vermakelijk.
Als ik streed voor betere kantoorstoelen, dan vroeg ik er nieuwe computers bij. Voor het compromis, want zo wordt het spel gespeeld.
Het zou natuurlijk veel makkelijker en wellicht eerlijker zijn geweest om gewoon direct te zeggen waar het om ging.
Maar dat is nu eenmaal niet hoe het spel gespeeld wordt. En ach, het was mijn baan, niet m'n hele leven. 
Er zit gelukkig nog best een verschil tussen politiek en het echte leven.
Wel een beetje jammer dat sommige mensen dat anders zien.
Want dan is het ineens geen spel meer.