Linda's Zomerweek

Geveld door een nare voedselvergiftiging hang ik op de bank. Ik ben compleet uitgeput en leeg. Letterlijk en figuurlijk, na de afgelopen acht uur met martelende krampen afwisselend op het gerief (want het moet er toch uit) en in bed (de kunst is om daar nèt weer te liggen voordat je tegen de vlakte gaat) doorgebracht te hebben.

Omdat ik me aardig begin te vervelen zet ik de tv maar aan.
Laatst heb ik Linda's Zomerweek opgenomen, vanwege Brigitte Kaandorp, en dat lijkt me het perfecte programma voor de staat waarin ik momenteel verkeer.

Brigitte Kaandorp blijkt samen met Gordon uitgenodigd te zijn.
Een combinatie waarvan ik bij voorbaat nu niet direct de meest geweldige chemie verwacht. Maargoed, ik geef het een kans.

Linda's Zomerweek speelt zich zoals beloofd af in een gezellige,  ongedwongen setting. Enorm leuk gedaan allemaal, ik zou zweren dat ze werkelijk bij Linda in de achtertuin zitten. Met al die bomen enzo.
Linda zelf heeft haar badhanddoek op nonchalante, half van de stoel zakkende wijze, nog achter zich hangen. Want ze had natuurlijk net nog een paar baantjes getrokken, daar in de Gooise bosvijver.

Nee, aan het decor ligt het vast niet dat Gordon, die de eerste tien minuten nauwelijks aan het woord mag komen, de ene verveelde zucht na de andere slaakt.

Brigitte is gewoon haar nuchtere, wat botte heerlijke zelf. En Gordon misschien ook wel want, als ie dan ein-de-lijk aan het woord mag (je ziet het hem denken) komen al snel de eerste waterlanders.
Niet zo slim ook van Linda, om hem vrijwel meteen een oud filmpje uit zijn beginjaren, waarop zijn beide ouders te zien zijn, onder z'n neus te duwen.
Zelfs ik weet dat zijn moeder niet zo lang geleden overleden is. En zijn vader blijkt al eerder gegaan te zijn.
Maar misschien was dat ook wel de bedoeling van Linda, een beetje sentiment tussendoor. Linda zegt immers, gewoon doorlachend, dat hij echt de eerste niet is die tijdens dit programma in huilen uitbarst.
Dan moet je net Brigitte Kaandorp hebben: "Je bent wel een beetje een jankerd hè?"
Kortom, de chemie spatte er van af.

Net als tussen Gordon en zijn Chiwawa. Want op Linda's vraag hoe het met z'n hond ging vertelde Gordon dat z'n hondenfluisteraar hem had laten weten dat het beestje gewoon een hekel aan hem had.
"Zelfs de Chiwawa!" (Brigitte weer)

En dan Linda zelf. Ze doet krampachtig haar best om de ongedwongen gezelligheid van het decor door te voeren in haar gesprekstoon. Waarbij haar beroemde glimlach stijf op haar gezicht geplakt blijft zitten.
Maar dat kan ook aan de botox liggen ofzo.

Als iedereen is uitgekakeld ben ik weer aardig opgeknapt en helemaal op de hoogte betreffende de ins en outs van het privéleven van Gordon.
Tijd om de tv uit te zetten.

Volgende keer kijk ik wel weer gewoon naar Zomergasten.