politics

In de politiek vraag je altijd om meer dan je eigenlijk voor ogen hebt.
Dat ene belangrijke, waar het je eigenlijk om gaat. En iets anders.
Dat andere is meestal niet eens wat je echt verwacht te krijgen. Het is onrealistisch of teveel gevraagd. Maar in de politiek is het de kunst om het zo te doen voorkomen alsof ook dat andere van het grootste belang is.
Alsof je ook bij dat andere veel te verliezen hebt.
Want je moet ruimte scheppen voor een compromis.
Het compromis is het tovermiddel om dingen gedaan te krijgen, met het compromis geef je de andere partij het gevoel dat ook zij een beetje winnen, want niemand wil alles verliezen. In de politiek zijn dat gewoon de regels van het spel.
Zelf was ik ooit negen jaar lang secretaris van de ondernemingsraad bij een grote vervoersmaatschappij, en gaandeweg leerde ik best veel over het politieke spel. Het gekonkel, de eindeloze vergaderingen, directieleden die niets van de hoed of de rand wisten: het was één grote leerschool. Soms bloedirritant, vaak ook best vermakelijk.
Als ik streed voor betere kantoorstoelen, dan vroeg ik er nieuwe computers bij. Voor het compromis, want zo wordt het spel gespeeld.
Het zou natuurlijk veel makkelijker en wellicht eerlijker zijn geweest om gewoon direct te zeggen waar het om ging.
Maar dat is nu eenmaal niet hoe het spel gespeeld wordt. En ach, het was mijn baan, niet m'n hele leven. 
Er zit gelukkig nog best een verschil tussen politiek en het echte leven.
Wel een beetje jammer dat sommige mensen dat anders zien.
Want dan is het ineens geen spel meer.

voor jou

Ontroerend:

vrienden voor even

Boeken zijn vrienden die veel te snel weer uit je leven verdwijnen.

Even mag je in hun huid kruipen, de wereld door andere ogen aanschouwen.
Leven in een andere tijd, een ander klimaat. In slaap vallen door het gezang van cicades. Wakker worden met uitzicht op de Nijl. Groots en meeslepend liefhebben, intens lijden, oorlogen en natuurrampen meemaken.
Honderden pagina's lang kun je een grote, liefhebbende familie hebben, of enorm veel verstand van medicinale kruiden, of zeven talen vloeiend spreken.
Je leert fascinerende mensen kennen, mensen met het grootste hart of het donkerste geweten. Levenslustige mensen, doodsbange mensen. Mensen die je zó in huis zou nemen, waartegen je zou willen zeggen: "Kom maar, ik zorg wel voor je."

Ik word het boek en het boek wordt mij.
En soms ga ik zo van de personages houden dat ik mijn uiterste best doe om langzamer te lezen, als ik die laatste bladzijde aan zie komen. Alleen: die laatste bladzijde komt altijd.
En dan voel ik me even helemaal ontheemd.
Zoals nu.
Na het lezen van "Bramenwijn" van Joanne Harris.

Maar ik weet dat er nog zoveel boeken op me wachten.
En evenzoveel vrienden voor even.

Linda's Zomerweek

Geveld door een nare voedselvergiftiging hang ik op de bank. Ik ben compleet uitgeput en leeg. Letterlijk en figuurlijk, na de afgelopen acht uur met martelende krampen afwisselend op het gerief (want het moet er toch uit) en in bed (de kunst is om daar nèt weer te liggen voordat je tegen de vlakte gaat) doorgebracht te hebben.

Omdat ik me aardig begin te vervelen zet ik de tv maar aan.
Laatst heb ik Linda's Zomerweek opgenomen, vanwege Brigitte Kaandorp, en dat lijkt me het perfecte programma voor de staat waarin ik momenteel verkeer.

Brigitte Kaandorp blijkt samen met Gordon uitgenodigd te zijn.
Een combinatie waarvan ik bij voorbaat nu niet direct de meest geweldige chemie verwacht. Maargoed, ik geef het een kans.

Linda's Zomerweek speelt zich zoals beloofd af in een gezellige,  ongedwongen setting. Enorm leuk gedaan allemaal, ik zou zweren dat ze werkelijk bij Linda in de achtertuin zitten. Met al die bomen enzo.
Linda zelf heeft haar badhanddoek op nonchalante, half van de stoel zakkende wijze, nog achter zich hangen. Want ze had natuurlijk net nog een paar baantjes getrokken, daar in de Gooise bosvijver.

Nee, aan het decor ligt het vast niet dat Gordon, die de eerste tien minuten nauwelijks aan het woord mag komen, de ene verveelde zucht na de andere slaakt.

Brigitte is gewoon haar nuchtere, wat botte heerlijke zelf. En Gordon misschien ook wel want, als ie dan ein-de-lijk aan het woord mag (je ziet het hem denken) komen al snel de eerste waterlanders.
Niet zo slim ook van Linda, om hem vrijwel meteen een oud filmpje uit zijn beginjaren, waarop zijn beide ouders te zien zijn, onder z'n neus te duwen.
Zelfs ik weet dat zijn moeder niet zo lang geleden overleden is. En zijn vader blijkt al eerder gegaan te zijn.
Maar misschien was dat ook wel de bedoeling van Linda, een beetje sentiment tussendoor. Linda zegt immers, gewoon doorlachend, dat hij echt de eerste niet is die tijdens dit programma in huilen uitbarst.
Dan moet je net Brigitte Kaandorp hebben: "Je bent wel een beetje een jankerd hè?"
Kortom, de chemie spatte er van af.

Net als tussen Gordon en zijn Chiwawa. Want op Linda's vraag hoe het met z'n hond ging vertelde Gordon dat z'n hondenfluisteraar hem had laten weten dat het beestje gewoon een hekel aan hem had.
"Zelfs de Chiwawa!" (Brigitte weer)

En dan Linda zelf. Ze doet krampachtig haar best om de ongedwongen gezelligheid van het decor door te voeren in haar gesprekstoon. Waarbij haar beroemde glimlach stijf op haar gezicht geplakt blijft zitten.
Maar dat kan ook aan de botox liggen ofzo.

Als iedereen is uitgekakeld ben ik weer aardig opgeknapt en helemaal op de hoogte betreffende de ins en outs van het privéleven van Gordon.
Tijd om de tv uit te zetten.

Volgende keer kijk ik wel weer gewoon naar Zomergasten.