vrijdag 4 oktober 2013

oertijd

De oertijd.
Staat u er wel eens bij stil wat een last we daar nog van hebben?
Ongeveer 200.000 jaar geleden zijn we ontworpen om te overleven in barre omstandigheden, en ondanks talloze aanpassingen en verbeteringen aan het oorspronkelijke ontwerp is daar nog ergerlijk veel van over, heden ten dage.

Overbeharing bijvoorbeeld. Een groot probleem voor veel vrouwen. En wij vinden een beetje haar al snel overbeharing. Dus we scheren, harsen, epileren en waxen ons suf. Zelfs mannen doen het tegenwoordig. Een beetje borsthaar kan menig vrouw nog wel waarderen, maar het moeten geen oerwouden worden, en haar op de rug is iets wat de meeste vrouwen al helemaal niet in extase brengt.
Zal best lekker warm geweest zijn ooit, een beetje extra haar. Maar tegenwoordig? Een zinloos overblijfsel uit de oertijd.

Of neem het type man waar grote groepen vrouwen, tegen beter weten in, op vallen. De stoere, goed gebouwde eigenzinnige macho met overmatig werkend testosteron, waardoor hij nog weleens de neiging tot vreemdgaan heeft.
In deze tijd zou je als vrouw juist opgewonden moeten raken van een afgestudeerde, lieve, sociale man met een gebrek aan spierbundels als teken van z'n goedbetaalde kantoorbaan. Daar heb je wat aan als vrouw; een trouwe, lekker verdienende man die fijn meehelpt in huis, graag meezorgt voor de kinderen en slim nageslacht kan produceren.
Maar daar vallen we niet op en daar kunnen we ook niks aan doen, want we zitten namelijk nog met die oertijdrestanten in onze genen. Die roepen dat we een sterke man willen. Een snelle, gespierde tarzan die goed kan jagen, bergen vlees mee naar de grot zeult en niet zo vlug door de eerste de beste beer vermorzeld zal worden. Want dat was handig. Vroeger.

Wel raar eigenlijk, dat zoveel vrouwen geregeerd worden door hun genen. Terwijl hun gezonde verstand tegen ze zou moeten zeggen dat het prototype intellectuele man nowadays een veel betere garantie biedt op een zorgeloze toekomst.

Seksueel gezien zorgen die oertijdgenen ook nogal eens voor verwarring. Aan de ene kant willen vrouwen een man die uren de tijd neemt voor een uitgebreid voorspel. Zo'n man die pas tot de daad over wil gaan als zij minstens drie keer is klaargekomen. Terwijl veel vrouwen aan de andere kant gewoon aan hun haren die grot ingesleept willen worden om vervolgens bruut te worden genomen.
Bij wijze van spreken dan.
Zal voor mannen ook best verwarrend zijn allemaal.
Die zitten natuurlijk met het wat frustrerende gegeven dat ze, oertijdgenetisch gezien, een vrouw willen die seksueel gewillig is. Ik kan me zo voorstellen dat er een paar honderdduizend jaar geleden niet echt een lange periode van verleiden aan de daad vooraf ging. Maar, naar latere goed christelijke moraal, wil de gemiddelde man ook liever geen vrouw waar de halve stad overheen is geweest.

En dat verhaal van die goed opgeleide, intelligente partner met leuke carrièreperspectieven gaat voor de man ook op, ook voor hen creëert het bijkomende goede inkomen van een dergelijke vrouw een stukje veiligheid.
Alleen combineert dit natuurlijk niet echt lekker met hun natuurlijke drang tot baas van de grot zijn, die oerdrang om voor het everzwijn op tafel te zorgen.
Een vrouw met een hoog inkomen is leuk, maar ze moet niet meer verdienen dan hij.
Verder zitten mannen nog met die behoefte aan een vrouw die de hele dag lekker veilig in die grot op de kinderen past, terwijl zij buiten aan het jagen zijn. Maar hun gezonde verstand (en de hypotheek) zegt hen dat dit behoorlijk achterhaald is.

Ik denk dat we veel sneller zijn geëvolueerd dan onze genen konden bijbenen.
En dat kan dus wel eens lastig zijn.


zaterdag 28 september 2013

knopen

Het was niet de zoveelste nare situatie met haar.
En het was niet die ene onverwachte hoge rekening.
Het was ook niet dat ene waar ik niet eens woorden voor heb.
En het was zelfs niet de vrouw waarbij ik me vaak zo machteloos voel, die ik zo liefheb dat ik al haar verdriet weg wil nemen.

Het was een stropdas die me de das omdeed.
Vanmorgen.

Het was de jongeman die voor me stond met de vraag of ik zijn stropdas kon knopen.
Ja, dat kon ik wel.

Mijn opa leerde het me ooit. "Kijk Maris, als je hem er één keer zo omslaat dan krijg je een kleine knoop. En als je nou nog eens..."
Honderd jaar geleden, maar helder alsof het gisteren was.
Onvoorwaardelijke liefde in z'n zuiverste vorm.

Maar dat was niet waardoor het mis ging.

De laatste keer dat ik dit deed stond mijn oudste broer voor me, zeldzaam plechtig in een donker pak.
Ik knoopte zijn stropdas. We keken elkaar aan en zagen het onvoorstelbare verdriet in elkaars ogen.
De knuffel die we elkaar gaven ben ik nooit vergeten. De troost die het me bood dat ik hem nog had.

Vanmorgen knoopte ik een stropdas en ik brak.

maandag 19 augustus 2013

politics

In de politiek vraag je altijd om meer dan je eigenlijk voor ogen hebt.
Dat ene belangrijke, waar het je eigenlijk om gaat. En iets anders.
Dat andere is meestal niet eens wat je echt verwacht te krijgen. Het is onrealistisch of teveel gevraagd. Maar in de politiek is het de kunst om het zo te doen voorkomen alsof ook dat andere van het grootste belang is.
Alsof je ook bij dat andere veel te verliezen hebt.
Want je moet ruimte scheppen voor een compromis.
Het compromis is het tovermiddel om dingen gedaan te krijgen, met het compromis geef je de andere partij het gevoel dat ook zij een beetje winnen, want niemand wil alles verliezen. In de politiek zijn dat gewoon de regels van het spel.
Zelf was ik ooit negen jaar lang secretaris van de ondernemingsraad bij een grote vervoersmaatschappij, en gaandeweg leerde ik best veel over het politieke spel. Het gekonkel, de eindeloze vergaderingen, directieleden die niets van de hoed of de rand wisten: het was één grote leerschool. Soms bloedirritant, vaak ook best vermakelijk.
Als ik streed voor betere kantoorstoelen, dan vroeg ik er nieuwe computers bij. Voor het compromis, want zo wordt het spel gespeeld.
Het zou natuurlijk veel makkelijker en wellicht eerlijker zijn geweest om gewoon direct te zeggen waar het om ging.
Maar dat is nu eenmaal niet hoe het spel gespeeld wordt. En ach, het was mijn baan, niet m'n hele leven. 
Er zit gelukkig nog best een verschil tussen politiek en het echte leven.
Wel een beetje jammer dat sommige mensen dat anders zien.
Want dan is het ineens geen spel meer.

woensdag 14 augustus 2013

vrienden voor even


Boeken zijn vrienden die veel te snel weer uit je leven verdwijnen.

Even mag je in hun huid kruipen, de wereld door andere ogen aanschouwen.
Leven in een andere tijd, een ander klimaat. In slaap vallen door het gezang van cicades. Wakker worden met uitzicht op de Nijl. Groots en meeslepend liefhebben, intens lijden, oorlogen en natuurrampen meemaken.
Honderden pagina's lang kun je een grote, liefhebbende familie hebben, of enorm veel verstand van medicinale kruiden, of zeven talen vloeiend spreken.
Je leert fascinerende mensen kennen, mensen met het grootste hart of het donkerste geweten. Levenslustige mensen, doodsbange mensen. Mensen die je zó in huis zou nemen, waartegen je zou willen zeggen: "Kom maar, ik zorg wel voor je."

Ik word het boek en het boek wordt mij.
En soms ga ik zo van de personages houden dat ik mijn uiterste best doe om langzamer te lezen, als ik die laatste bladzijde aan zie komen. Alleen: die laatste bladzijde komt altijd.
En dan voel ik me even helemaal ontheemd.
Zoals nu.
Na het lezen van "Bramenwijn" van Joanne Harris.

Maar ik weet dat er nog zoveel boeken op me wachten.
En evenzoveel vrienden voor even.

dinsdag 6 augustus 2013

Linda's Zomerweek

Geveld door een nare voedselvergiftiging hang ik op de bank. Ik ben compleet uitgeput en leeg. Letterlijk en figuurlijk, na de afgelopen acht uur met martelende krampen afwisselend op het gerief (want het moet er toch uit) en in bed (de kunst is om daar nèt weer te liggen voordat je tegen de vlakte gaat) doorgebracht te hebben.

Omdat ik me aardig begin te vervelen zet ik de tv maar aan.
Laatst heb ik Linda's Zomerweek opgenomen, vanwege Brigitte Kaandorp, en dat lijkt me het perfecte programma voor de staat waarin ik momenteel verkeer.

Brigitte Kaandorp blijkt samen met Gordon uitgenodigd te zijn.
Een combinatie waarvan ik bij voorbaat nu niet direct de meest geweldige chemie verwacht. Maargoed, ik geef het een kans.

Linda's Zomerweek speelt zich zoals beloofd af in een gezellige,  ongedwongen setting. Enorm leuk gedaan allemaal, ik zou zweren dat ze werkelijk bij Linda in de achtertuin zitten. Met al die bomen enzo.
Linda zelf heeft haar badhanddoek op nonchalante, half van de stoel zakkende wijze, nog achter zich hangen. Want ze had natuurlijk net nog een paar baantjes getrokken, daar in de Gooise bosvijver.

Nee, aan het decor ligt het vast niet dat Gordon, die de eerste tien minuten nauwelijks aan het woord mag komen, de ene verveelde zucht na de andere slaakt.

Brigitte is gewoon haar nuchtere, wat botte heerlijke zelf. En Gordon misschien ook wel want, als ie dan ein-de-lijk aan het woord mag (je ziet het hem denken) komen al snel de eerste waterlanders.
Niet zo slim ook van Linda, om hem vrijwel meteen een oud filmpje uit zijn beginjaren, waarop zijn beide ouders te zien zijn, onder z'n neus te duwen.
Zelfs ik weet dat zijn moeder niet zo lang geleden overleden is. En zijn vader blijkt al eerder gegaan te zijn.
Maar misschien was dat ook wel de bedoeling van Linda, een beetje sentiment tussendoor. Linda zegt immers, gewoon doorlachend, dat hij echt de eerste niet is die tijdens dit programma in huilen uitbarst.
Dan moet je net Brigitte Kaandorp hebben: "Je bent wel een beetje een jankerd hè?"
Kortom, de chemie spatte er van af.

Net als tussen Gordon en zijn Chiwawa. Want op Linda's vraag hoe het met z'n hond ging vertelde Gordon dat z'n hondenfluisteraar hem had laten weten dat het beestje gewoon een hekel aan hem had.
"Zelfs de Chiwawa!" (Brigitte weer)

En dan Linda zelf. Ze doet krampachtig haar best om de ongedwongen gezelligheid van het decor door te voeren in haar gesprekstoon. Waarbij haar beroemde glimlach stijf op haar gezicht geplakt blijft zitten.
Maar dat kan ook aan de botox liggen ofzo.

Als iedereen is uitgekakeld ben ik weer aardig opgeknapt en helemaal op de hoogte betreffende de ins en outs van het privéleven van Gordon.
Tijd om de tv uit te zetten.

Volgende keer kijk ik wel weer gewoon naar Zomergasten.

woensdag 19 juni 2013

secret soulmate

Water zag ik,
in al haar kleuren,
van het donkerste grijs tot het diepste blauwgroene turquoise

Tussen tropische vissen zwom ik,
en ik balanceerde over glibberige stenen in stromende beekjes

Over met grijze keitjes geplaveide straten liep ik,
daar waar het 's morgens vroeg al warm is

De heuvels en de bergen aanschouwde ik,
het weelderige groen en de rotsen die zilver lijken

En in mijn ziel bewaarde ik,
om tevoorschijn te halen als het verlangen te groot wordt