"het land"

Aanvankelijk dacht ik van doen te hebben met een inleiding waar geen eind aan kwam. Maar de vreemde, poëtische vertelstijl bleek het hele boek door te gaan. 

Het beknopte 'je' perspectief komt afstandelijk over. Toch beschrijft Aukelien Weverling zo beeldend dat ik mij midden in de weilanden waande. Voeten in de klei, de wind in mijn oren, de geur van koeienmest en wilde bloemen in mijn neus.

Het verhaal kabbelt in eerste instantie wat voort, over de boerenbevolking; hardwerkende, bekrompen religieuze fanaten. Zeggen alleen het hoognodige, maar de voorraad banale spreekwoorden en gezegdes lijkt onuitputtelijk.

Allemaal bezien en beschreven vanuit één hoofdpersoon, waarvan je pas in het laatste deel de naam leert kennen. 

Betje bestelt boeken uit de bibliobus die als Godslasterlijk worden beschouwd. De boeken verbreden haar horizon. Zij wil zich ontworstelen aan het strikte dorpse regiem, de stad in, 'verder leren.' Ze krijgt verkering aan de jongste van de buren, een lotgenoot. Maar hij blijkt eigenlijk veel verder ontwikkeld te zijn dan Betje, hij ziet mensen als mensen, kijkt verder dan ras of geloof.

Het verhaal neemt een bizarre wending als een buitenlandse familie zijn intrek neemt in het huis aan Dorpsstraat nummer vijf.

Overdreven? Of de wereld in het klein?

In elk geval indrukwekkend en zeer schokkend.

Maar ik zal het plot niet weggeven. Daarvoor is "Het land" teveel de moeite van het lezen waard.