En daarom dronk je het hier.
Tenzij er überhaupt geen hemel bestaat. In dat geval deed je het helemaal goed. Want jij kon leven als de beste. Mocht ik ooit tachtig worden dan ga ik je nog steeds niet geëvenaard hebben.
Dat weet ik nu al.
Als er wat te genieten viel was jij er bij. Evenementen, concerten, weekendjes weg, feestjes, reizen, you name it, jij deed het.
Gelukkig maar. Want je kreeg er niet heel veel tijd voor. Mijn herinneringen aan jou zijn lang overschaduwd geweest door dat vreselijk beroerde einde. Je ging op een manier die je je ergste vijand niet toewenst. Dus zeker jou niet. Mooi mens. Geliefd door zovelen. Met je geniale humor en je hulpvaardige karakter.
Vannacht vijf jaar geleden zag ik je de allerlaatste keer. Je laatste woorden tegen mij waren nauwelijks meer verstaanbaar, maar ze staan in m'n hart en m'n geheugen gegrift.
Maar ik wilde het niet hebben over je dood. Ik wilde een soort ode schrijven aan jou, aan jouw leven.
Ik merk dat het moeilijk is je te omschrijven, jij bent iemand die je gewoon gekend moet hebben.
En ik ben één van de gelukkigen. Want je was mijn broer.
Je hebt me zó vaak aan het lachen gemaakt en je hebt me zo vaak geholpen. Ik nam je for granted, je was er gewoon.
Ik ben niet voor je geweest wat ik had willen zijn, ik heb je nooit kunnen evenaren.
Maar wat jij voor mij was is niet te beschrijven, hoe ik je mis ook niet.
En ik weet niet of er een hemel is, maar als het zo is dan is daar vast wel bier, en zeetong, en kranten in het zonnetje. En vast ook wel feesten en muziek.
Vooral muziek.
Want ik kan me jou gewoon niet zonder dat alles voorstellen.
En als er een God is.
Dan hij vast ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.