knopen

Het was niet de zoveelste nare situatie met haar.
En het was niet die ene onverwachte hoge rekening.
Het was ook niet dat ene waar ik niet eens woorden voor heb.
En het was zelfs niet de vrouw waarbij ik me vaak zo machteloos voel, die ik zo liefheb dat ik al haar verdriet weg wil nemen.

Het was een stropdas die me de das omdeed.
Vanmorgen.

Het was de jongeman die voor me stond met de vraag of ik zijn stropdas kon knopen.
Ja, dat kon ik wel.

Mijn opa leerde het me ooit. "Kijk Maris, als je hem er één keer zo omslaat dan krijg je een kleine knoop. En als je nou nog eens..."
Honderd jaar geleden, maar helder alsof het gisteren was.
Onvoorwaardelijke liefde in z'n zuiverste vorm.

Maar dat was niet waardoor het mis ging.

De laatste keer dat ik dit deed stond mijn oudste broer voor me, zeldzaam plechtig in een donker pak.
Ik knoopte zijn stropdas. We keken elkaar aan en zagen het onvoorstelbare verdriet in elkaars ogen.
De knuffel die we elkaar gaven ben ik nooit vergeten. De troost die het me bood dat ik hem nog had.

Vanmorgen knoopte ik een stropdas en ik brak.