anderland

Ik bevind me in het land van niemand. Misschien is het niemandsland, maar het zou ook kunnen dat dit gewoon het land is van niemand anders dan van mijzelf.
Een anderland, een raar land. Een plek waar je ontheemd bent, maar toch thuis.
Echt naar is het hier niet, maar het feest hoef je hier ook niet te zoeken.  En de tijd staat hier stil, alleen kom ik er niet goed achter hoe dat komt.

Ik was hier al eerder, dat wel. Zoals je op vakantie kunt zijn geweest naar een bepaalde bestemming waarvan je achteraf zegt dat het wel ok was, maar dat je er niet nog eens heen zou gaan. Zo was het niet mijn plan om hier nog eens te belanden.
Maar soms krijg je autopech op weg naar een nieuwe bestemming, en het kan zomaar gebeuren dat je toen net ergens was waar je al eerder bent geweest.

Het is leeg in het land van niemand, er is geen natuurschoon en de muziek klinkt verstilt op de achtergrond, zo zacht dat je de melodie net nog hoort, maar niet kunt thuisbrengen.

Want het is hier niet de bedoeling dat je uitgebreid om je heen kijkt, of dat je wordt afgeleid door de muziek.
In dit land is het juist de bedoeling dat je naar binnen kijkt, in stilte.

Net zo lang totdat je weer verder kunt.