Kleuren

Vanuit het grijze gebied ging zij naar de plek waar kleuren samenkomen, geel en rood het mooiste oranje maken. Ze dwaalde er naartoe. 

Verdwalend, ronddolend.

Eigenlijk wilde zij er niet zijn.

Grijs was haar logeerhuis geworden. Niet het stralende wit van thuis, niet het bedrukkende zwart van het niets.

Lekker comfortabel in het midden.

Achteraf zou ze niet kunnen uitleggen hoe het kon gebeuren dat ze zo afdwaalde.

Ik wel. Kleuren en licht hebben nu eenmaal een onweerstaanbare aantrekkingskracht.

Het noorderlicht, vuurwerk, zeevonk, oranje manen, regenbogen; wij bewonderen en verwonderen, laten ons raken op de plek waar ons eigen licht zich bevindt. 

De reden zal in de gelijkenis liggen.

En zij was dat in al haar grijs gewoon even vergeten.

De regen klettert met grote druppels neer op de bus. 

Het meisje ziet de stralende zon aan haar kant van het voertuig en de donkergrijze wolkenmassa aan de andere kant. Alsof ze in twee werelden zit. 

De man bij het raam vangt haar vage, onderzoekende blik en zet zijn afschrikwekkendste gezicht op.

"Zit die blonde trut alweer naar me te kijken."

Steels kijkt hij enkele ogenblikken later weer haar kant op. Ze kijkt nog steeds, starend.

"Jezus, ze heeft zeker nog nooit een neger gezien ofzo..."

Hoe hij ook zijn best doet om het zich niet aan te trekken, hij kan er maar niet aan wennen dat mensen hem zo aanstaren. Hij weet best wel dat zijn huid inktzwart is en zijn voorkomen imposant. 

Vrouwen verstijven vaak als ze hem aan zien komen lopen. 

En dat terwijl hij nog geen lieveheersbeestje kwaad zou doen. Sterker nog; die zet hij altijd buiten als hij ze ergens binnen aantreft, gevangen in een wereld zonder groene blaadjes. 

Dan pakt hij zo'n gekleurd kevertje heel voorzichtig op met zijn grote, zwarte handen en zoekt buiten net zo lang tot hij een mooi plekje heeft gevonden.

Maar hij is het ineens zo zat allemaal. Als hij ziet dat ze alweer kijkt, richt hij zich op en loopt naar het meisje. "Wat moet je nou?" Vraagt hij op barse toon. 

"Van jou?" 

"Niks." 

Antwoordt ze, terwijl ze schuin langs hem heen kijkt in de richting van het raam waar hij zojuist zat.

"Ik zoek alleen maar naar de regenboog."