to blog, or not to blog?

Bijna tien jaar geleden was bloggen het nieuwe verhalen bij het kampvuur. Alleen nu hoefde je er je huis niet meer voor uit. Een kampvuur was ook overbodig, het enige wat je nodig had was een computer en een internetaansluiting. Bloggen was het eerste medium waarmee men online verhalen deelde. Soms vergezeld van foto's of muziek, maar het ging in eerste instantie om de verhalen. Er waren serieuze bloggers (pijnlijk serieus soms zelfs), aanvallende bloggers, bloggers die het met humor deden of met sarcasme. Of een combinatie van dit alles. Verder waren er grote groepen mensen die enthousiast alle dagelijkse belevenissen van hun huisdieren deelden, liefst met héél veel bewegende vlinder en/of kattenplaatjes. Dat waren de bloggers waar de zogenaamde serieuzen op neer keken. Er ontwikkelde zich een complete bloghiërarchie, met meetings waar zij wél en zij niet voor uitgenodigd werden. Met als bijkomstigheid dat het allemaal anoniem kon: als je het een beetje zorgvuldig aanpakte kon je je hele privéleven op het internet plempen. Heerlijk afreageren op die klootzak van een ex, of je achterlijke collega's. Mits je dus voorzichtig was, wat lang niet altijd goed ging. Mensen verloren vrienden en zelfs banen door hun vermeende anonimiteit. En natuurlijk waren er ook bloggers die met naam en toenaam blogten. Gewoon over de dingen van alledag, soms zelfs erg goed, hele boeken zijn er uit voortgekomen. Maar wat we allemaal gemeen hadden was onze behoefte aan aandacht. Want als je geen aandacht wilt, kun je je verhalen beter in een schriftje schrijven. Zelf was ik één van de vele anoniemen. Lief en leed deelde ik met grote groepen mensen die ik verder niet kende, en meestal ook niet wilde kennen. Sommige van hen heb ik wel ontmoet, en met een enkeling heb ik nog steeds contact. Maar bijna niemand van mijn vrienden of familie las mee, wat zo zijn voor- maar ook zeker nadelen had. Destijds had ik er best wat aan, dat bloggen. Vooral mijn eerste jaren als "alleenstaande moeder" (de term alleen al). Ik had iets te doen 's avonds, als zij in bed lag en ik de deur niet uit kon. Het was m'n persoonlijke afreageerplekje, daar op het wereld.wijde.web. Maar drie verhaaltjes per week werden er na verloop van jaren twee en toen één. Later nog maar eens per maand of nog minder. Te druk met werken, leven. Het had z'n doel gediend. Een jaar of twee geleden heb ik de hele boel opgedoekt. Meer dan zeshonderd verhalen en gedichten offline gehaald. Een paar honderd ervan bewaarde ik. De rest was nóg erger. Tegenwoordig deelt men zijn leven online via facebook en twitter, waarbij je zelf bepaalt wie er wel en niet mee kan lezen. Met hele nieuwe functionaliteiten en eigenaardigheden. Zo weet ik tegenwoordig gelukkig elke dag wat mijn tante in Tietjerksteradeel vanavond eet en wiens verjaardag ik nu weer vergeten ben. Maar bloggen is uit. Je hoeft niet meer lang na te denken over die ene mooie openingszin of afsluiter, het is al snel goed en vluchtiger dan de wind. Toch mis ik het soms, gewoon zo nu en dan een verhaaltje schrijven en delen met anderen. En natuurlijk is het één grote egotrip. Maar een mens moet een hobby hebben. En schrijven is toevallig de mijne.